I swear this is a lame post so please pardon me.

Hindi ko alam kung normal na part ba talaga ng puberty yung ganito :| Hindi ko alam kung nagkakaganito ako dahil lang summer at bored ako, hindi ko alam bakit masyado akong nagiging negative sa mga bagay at sa mga nangyayari saken.

Alam mo yung feeling na dapat sa stage na ganito alam mo na kung ano yung gusto mo, nakikita mo na kung anong future meron ka, yung tipong `ten years from now, I'm gonna be a [insert profession here] pero ako wala eh, wala akong siguradong gusto. OO gusto ko maging ganito, tapos kapag nakita ko na maganda pala yung ganitong trabaho `ay ganito na lang`. Nagsasawa na ko, I want to know what I really want! I don't know, I seem to be living everyday just because I'm human and it's my responsibility to breath. hay!

It's so frustrating. Marami ng nagtatanong saken kung anong kukunin kong course, kung ano balak ko, san ako magaaral. etc, pero wala, hangang ngayon nagaalangan pa rin ako sa mga sinasagot ko.

Hindi sa wala akong gusto o walang patutunguhan ang buhay ko, alam ko na gusto ko maging `someone successful` pero hindi ko alam kung saan ako magsisimula at pano ko gagawin yun. Parang yung stories ko may plot ako at may ending, pero hindi ako sigurado sa proseso kung pano ko mararating yung ending. Ganun ako ngayon, may plot pero hindi ko ma-fix yung mind ko kung pano ko i-aapply yung ideas ko.

Dapat sa stage at age ko ngayon alam ko na at sigurado na ko sa gusto ko para maging successful, kasi Junior na ko sa pasukan, ayoko matulad sa iba na kung kelan nasa harap na nila saka palang sila maghahanda. I don't wanna be caught off-guard. Ayoko itulad sa simpleng project ang future ko na `bahala na si batman` ang motto ko. Sa totoo lang, I have so many ideas, I have lots of choices, pero hindi ko ma pinpoint kung ano ba talaga dun that's why I hate multiple choice.

Feeling ko sa sarili ko ang dami dami ko ngang ideas hindi ko naman magawa, alam mo yung feeling na nafufrustrate ka sa sarili mo kasi yung mga bagay na kinaiinisan mo biglang babanga sayo, at wala ka magawa kasi sarili mo na yung kalaban mo :|

I don't know if I'm too closed or too aloof or just plain snob. Honestly ang dami kong ayaw, ayaw na ugali, ayaw na ginagawa ng tao sa paligid ko, pero hindi ko naman talaga alam kung ano yung gusto ko at hinahanap ko. I always find something na kinaiinisan sa isang tao, kaya siguro never ako nagkaron ng bestfriend kasi I was never contented. May napupuna ako sa opinions nila, sa galaw nila, sa reactions nila. Lagi akong may contradicting opinion pero never ko sinasabi. I'll just remain quiet and smile, kasi wala naman ako magagawa para baguhin sila, It's their life anyway. Kaya minsan sa sarili ko na lang ako naiinis dahil napupuno na lang ako kakatago ng mga ganun :|

I don't know if I'm not friendly or I just don't know how to be one. Kasi siguro sanay ako na ako yung nilalapitan at hindi ako yung lumalapit, pero I can't stay like that. I can't always be like that, narealize ko na yun but right now I don't know how to be friendly, I don't know how start a conversation with a stranger :| BV, I know. I just always stammer or smile kasi hindi ko alam sasabihin ko, therefore they conclude I'm a snob :(

May nagsabi na perfectionist daw ako. And maybe she's right, I always think before I act, I always think what people might think about me. Lagi ko iniisip yung mag consequences ng gagawin ko ngayon, kaya siguro ang nangyayare puro consequences na lang yung nakikita ko, hindi ako nagiging fullfilled sa ginagawa ko kasi parang `alam ko na rin naman na ganito mangyayare` so ayun. Magiging happy lang ako sandali, tapos wala na. kasi lumalabas na calculated yung actions ko :(((( haaay. I hate conflicts, failures and mistakes. pero sa lumalabas ngayon. It's what I lack. I don't have too much failures kaya ang boring ng buhay ko :( I avoid conflicts before it hits me kaya I don't reach my `peak` hindi ko na nagawa yung pwede kong gawin para dun :| I know it's too late for regrets now.

Minsan napapatulala na lang ako, narerealize ko yung mga bagay na namiss ko kasi masyado ko iniisip lahat. I become too serious about life people see me as boring. People see me as dull to be with. Siguro nga wala akong friends kung wala yung classmates ko eh.

I can't open up myself that much. siguro yung alam lang ng friends ko saken 50 percent, hindi nila alam yung totoong nararamdaman ko, siguro mga 5 lang kasama na dun yung long distance friends. Ayoko lumabas na walang tiwala sa kanila bilang kaibigan pero nahihirapan lang talaga ako magtiwala. Alam mo yung soft spot ko yung feelings ko eh, Vulnerable ako dun. Ayoko ng kakaawaan nila ako kasi hindi ako sanay :| I always see myself as tough, na bihira umiyak kasi kaya ko to, ayoko maging mababaw. Pero yun din siguro, masyado ako malalim para maabot nila. :( haay. Hindi ako sanay na ako yung nagsasabi ng problema kasi ako yung mas madalas pagsabihan at hingan ng advice. Ano na lang mangyayari kung pati ako may problema? :( I'm just too independent with myself na masyado ko ng tinatago yung feelings ko :|

Now I'm dull. Bum. Boring. Laging tama. :| Ni hindi nga ako makagawa ng statement sa facebook ng hindi iniisip ng mabuti! I'm insecure with myself. I'm always afraid to be wrong. pati nga yung mga post ko binabasa ko pa ulit kasi baka may wrong grammar :((( haay.

Ayoko na ng ganito, ang dami kong gusto pero pag nakuha ko na nasasayang lang :| I want to be sure of what I want. :| I want to take risks. I want to make mistakes. I want to seek advice pero everytime na may magaadvice saken nanliliit ako :( I want to get rid of this awful feeling but I'm afraid to start.

Sorry about this rant, I just want to let it out. I have so many things to say but I can't organize my thoughts :(

I swear this is a lame post so please pardon me.

Hindi ko alam kung normal na part ba talaga ng puberty yung ganito :| Hindi ko alam kung nagkakaganito ako dahil lang summer at bored ako, hindi ko alam bakit masyado akong nagiging negative sa mga bagay at sa mga nangyayari saken.

Alam mo yung feeling na dapat sa stage na ganito alam mo na kung ano yung gusto mo, nakikita mo na kung anong future meron ka, yung tipong `ten years from now, I'm gonna be a [insert profession here] pero ako wala eh, wala akong siguradong gusto. OO gusto ko maging ganito, tapos kapag nakita ko na maganda pala yung ganitong trabaho `ay ganito na lang`. Nagsasawa na ko, I want to know what I really want! I don't know, I seem to be living everyday just because I'm human and it's my responsibility to breath. hay!

It's so frustrating. Marami ng nagtatanong saken kung anong kukunin kong course, kung ano balak ko, san ako magaaral. etc, pero wala, hangang ngayon nagaalangan pa rin ako sa mga sinasagot ko.

Hindi sa wala akong gusto o walang patutunguhan ang buhay ko, alam ko na gusto ko maging `someone successful` pero hindi ko alam kung saan ako magsisimula at pano ko gagawin yun. Parang yung stories ko may plot ako at may ending, pero hindi ako sigurado sa proseso kung pano ko mararating yung ending. Ganun ako ngayon, may plot pero hindi ko ma-fix yung mind ko kung pano ko i-aapply yung ideas ko.

Dapat sa stage at age ko ngayon alam ko na at sigurado na ko sa gusto ko para maging successful, kasi Junior na ko sa pasukan, ayoko matulad sa iba na kung kelan nasa harap na nila saka palang sila maghahanda. I don't wanna be caught off-guard. Ayoko itulad sa simpleng project ang future ko na `bahala na si batman` ang motto ko. Sa totoo lang, I have so many ideas, I have lots of choices, pero hindi ko ma pinpoint kung ano ba talaga dun that's why I hate multiple choice.

Feeling ko sa sarili ko ang dami dami ko ngang ideas hindi ko naman magawa, alam mo yung feeling na nafufrustrate ka sa sarili mo kasi yung mga bagay na kinaiinisan mo biglang babanga sayo, at wala ka magawa kasi sarili mo na yung kalaban mo :|

I don't know if I'm too closed or too aloof or just plain snob. Honestly ang dami kong ayaw, ayaw na ugali, ayaw na ginagawa ng tao sa paligid ko, pero hindi ko naman talaga alam kung ano yung gusto ko at hinahanap ko. I always find something na kinaiinisan sa isang tao, kaya siguro never ako nagkaron ng bestfriend kasi I was never contented. May napupuna ako sa opinions nila, sa galaw nila, sa reactions nila. Lagi akong may contradicting opinion pero never ko sinasabi. I'll just remain quiet and smile, kasi wala naman ako magagawa para baguhin sila, It's their life anyway. Kaya minsan sa sarili ko na lang ako naiinis dahil napupuno na lang ako kakatago ng mga ganun :|

I don't know if I'm not friendly or I just don't know how to be one. Kasi siguro sanay ako na ako yung nilalapitan at hindi ako yung lumalapit, pero I can't stay like that. I can't always be like that, narealize ko na yun but right now I don't know how to be friendly, I don't know how start a conversation with a stranger :| BV, I know. I just always stammer or smile kasi hindi ko alam sasabihin ko, therefore they conclude I'm a snob :(

May nagsabi na perfectionist daw ako. And maybe she's right, I always think before I act, I always think what people might think about me. Lagi ko iniisip yung mag consequences ng gagawin ko ngayon, kaya siguro ang nangyayare puro consequences na lang yung nakikita ko, hindi ako nagiging fullfilled sa ginagawa ko kasi parang `alam ko na rin naman na ganito mangyayare` so ayun. Magiging happy lang ako sandali, tapos wala na. kasi lumalabas na calculated yung actions ko :(((( haaay. I hate conflicts, failures and mistakes. pero sa lumalabas ngayon. It's what I lack. I don't have too much failures kaya ang boring ng buhay ko :( I avoid conflicts before it hits me kaya I don't reach my `peak` hindi ko na nagawa yung pwede kong gawin para dun :| I know it's too late for regrets now.

Minsan napapatulala na lang ako, narerealize ko yung mga bagay na namiss ko kasi masyado ko iniisip lahat. I become too serious about life people see me as boring. People see me as dull to be with. Siguro nga wala akong friends kung wala yung classmates ko eh.

I can't open up myself that much. siguro yung alam lang ng friends ko saken 50 percent, hindi nila alam yung totoong nararamdaman ko, siguro mga 5 lang kasama na dun yung long distance friends. Ayoko lumabas na walang tiwala sa kanila bilang kaibigan pero nahihirapan lang talaga ako magtiwala. Alam mo yung soft spot ko yung feelings ko eh, Vulnerable ako dun. Ayoko ng kakaawaan nila ako kasi hindi ako sanay :| I always see myself as tough, na bihira umiyak kasi kaya ko to, ayoko maging mababaw. Pero yun din siguro, masyado ako malalim para maabot nila. :( haay. Hindi ako sanay na ako yung nagsasabi ng problema kasi ako yung mas madalas pagsabihan at hingan ng advice. Ano na lang mangyayari kung pati ako may problema? :( I'm just too independent with myself na masyado ko ng tinatago yung feelings ko :|

Now I'm dull. Bum. Boring. Laging tama. :| Ni hindi nga ako makagawa ng statement sa facebook ng hindi iniisip ng mabuti! I'm insecure with myself. I'm always afraid to be wrong. pati nga yung mga post ko binabasa ko pa ulit kasi baka may wrong grammar :((( haay.

Ayoko na ng ganito, ang dami kong gusto pero pag nakuha ko na nasasayang lang :| I want to be sure of what I want. :| I want to take risks. I want to make mistakes. I want to seek advice pero everytime na may magaadvice saken nanliliit ako :( I want to get rid of this awful feeling but I'm afraid to start.

Sorry about this rant, I just want to let it out. I have so many things to say but I can't organize my thoughts :(